ఇరవైనాలుగు గంటలూ పేషంట్లు, ఆపరేషన్లతో ఊపిరిసలపనంత బిజీగా ఉంటూ కూడా... కొన్ని గంటలు, మరి కొన్ని వాక్యాలు "మూడో కన్నీటిచుక్క" కు కేటాయించినందుకు Sailaja Kallakuri మేడమ్ గారికి శతకోటి వందనాలు.
థాంక్యూ అండి
****
కవి కి దుఃఖం రావాలి. కాదు,కావాలి!
వైయక్తిక, సామాజిక, జీవన చిత్రం రకరకాల పురుగుల బారినపడి కొంచెం కొంచెంగా ఛిద్రమైపోతుంటే, ముందస్తుగా పట్టుకోగలవాడు నిస్సందేహంగా కవే.
మరి కవిత్వం చదవడానికి..?
మనసులో సహానుభూతి అనే జల ఉండాలి.
కాస్త రొక్కం కడితే చాలు, గంటలకొద్దీ వినోదం, కడవల కొద్దీ అవసరం లేని కన్నీళ్ళు, అస్థిరత ను ఆవిష్కరించే కపటం ,మన ఇంట్లోకే సప్లై చేసే రోజుల్లో..... ఒక కవితనో, కవితల పుస్తకాన్నో చదవగల మెత్తని గుండె ఎవరెవరికి ఉంది? అలాంటి వారంతా రండి.రా రండి.
సుతిమెత్తని , చదివించే పంక్తులను రాసి, 'ఇదిగో కొన్నాళ్ళ నా ఆవేదన మూట' అంటూ,
బల్లమీద పెట్టగల ధైర్యం ఎవరికుంది, మా బొల్లోజు బాబా గారికి తప్ప?
ఒక దుఃఖం... అది సంఘటన కాదండోయ్! ఒక దుఃఖం.... అది సంభవించడానికి ముందున్న వాతావరణాన్ని----- రైతు ఇంట భార్య దిద్దుకునే కుంకుమబొట్టు లోనూ,ఆ పెరటి దండెం పై ఆరేసిన వెలిసిన చీర గాను,సాక్ష్యంగా ఉన్న వృక్షంలోనూ, చూడగలగడం కవి చేసే సత్య దర్శనం.
మరో కవి స్నేహ హస్తాన్ని పావురం కన్నా మెత్తగా,నీరెండ కన్న వెచ్చగా స్పృశించిన సౌహార్దత ఈ కవికే సొంతమైన ప్రత్యేక లక్షణం.
ఈయన అస్తిత్వం అంతా జీవం లేనట్టుగా తోచే "సజీవ చైతన్యం" తో సంభాషించ గల అనురాగమే. ఆ రాగాలాపనకు మనం చెవి ఒగ్గక తప్పుతుందా?గులాబీ మొక్క, లైబ్రరీలో పేజీలు తస్కరించి బడిన వెల్తురు వాక్యం,ఇసకలో దొరికిన గవ్వ....ఇలా ఎన్నో!
వలస పక్షులు,వట్టిపోయిన ఆవు,పాత ఫోటోలో రూపం...ఇలా ఎక్కడెక్కడో వెతికి మరీ, కవితా వస్తువులను లేత చివుళ్ళ లాంటి కవితలుగా మలచి మనకు బహూకరిస్తారు .
ఏ స్పర్శేంద్రియాలను మనం అబద్ధాల చీకటితో జో కొడుతున్నామో, (కన్ను, చెవి,ముక్కు)... అవి లుప్తమైన వారి అతీంద్రియ అనుభవాలను గుదిగుచ్చి,సత్యం--- ప్రేమ ---- దైవం----గా మన ముందే Tangible గా ఆవిష్కరిస్తారు.
అద్దంలోనో,ప్రేమాస్పద నయనాల లోనో తప్ప చూసుకోనక్కర్లేని ముఖాన్ని..... ఎన్నో సెల్ఫీలు గా చెక్కుకుంటున్న ఈ తరం, 'పరాయీకరణ పరాకాష్టను'మన చేతిలోనే ఆరబోసి చూపిస్తారు. పైగా పరాయీకరణ అంటే మరో దేశ సంస్కృతి దాకా పోనక్కర్లేదు,'నీ నుంచి నువ్వు విడిపోవడమే కాదూ...? అంటూ మెత్తగా సూచించారు.
తన నాన్న లా మారిపోయిన ఈ నాన్న ఎన్నింటి గురించి వాపోతున్నారో ?
గుబులు గుండె గల తల్లి లా ఎన్ని బెంగ దీపాలను వెలిగిస్తున్నారో?
'కొంచెం కొంచెంగా ఆత్మను చంపేసుకుని, హృదయాన్ని అమ్ముకుంటున్నావేమో?' హన్నా! అని నిలదీసి కళ్ళెర్ర చేస్తారు కూడా.
అదృశ్యమైన పిట్ట పాటనీ,దైనందిన జీవితాన్ని శాసించే బడా వ్యాపార సంస్థల బోర్డు మీటింగ్ లని తెచ్చి మన ముందుంచే నికార్సైన పాత్రికేయుడీయన .
Mark Twain ఎప్పుడో చెప్పాడు: Sanity and Happiness are Impossible Combination...
అని.
సమ్యక్ దృష్టి గలవారికి ఏ మతంలోనూ, ఏ ఇజంలోనూ ఇమడనంత విశాలమైన PERSONA ఉంటుంది.అలాంటి బాబా గారి
"మూడో కన్నీటి చుక్క" ......సగమే చదివాను.
మళ్ళీ సగం తో మరోసారి కలుస్తాను.
థాంక్యూ అండి
****
కవి కి దుఃఖం రావాలి. కాదు,కావాలి!
వైయక్తిక, సామాజిక, జీవన చిత్రం రకరకాల పురుగుల బారినపడి కొంచెం కొంచెంగా ఛిద్రమైపోతుంటే, ముందస్తుగా పట్టుకోగలవాడు నిస్సందేహంగా కవే.
మరి కవిత్వం చదవడానికి..?
మనసులో సహానుభూతి అనే జల ఉండాలి.
కాస్త రొక్కం కడితే చాలు, గంటలకొద్దీ వినోదం, కడవల కొద్దీ అవసరం లేని కన్నీళ్ళు, అస్థిరత ను ఆవిష్కరించే కపటం ,మన ఇంట్లోకే సప్లై చేసే రోజుల్లో..... ఒక కవితనో, కవితల పుస్తకాన్నో చదవగల మెత్తని గుండె ఎవరెవరికి ఉంది? అలాంటి వారంతా రండి.రా రండి.
సుతిమెత్తని , చదివించే పంక్తులను రాసి, 'ఇదిగో కొన్నాళ్ళ నా ఆవేదన మూట' అంటూ,
బల్లమీద పెట్టగల ధైర్యం ఎవరికుంది, మా బొల్లోజు బాబా గారికి తప్ప?
ఒక దుఃఖం... అది సంఘటన కాదండోయ్! ఒక దుఃఖం.... అది సంభవించడానికి ముందున్న వాతావరణాన్ని----- రైతు ఇంట భార్య దిద్దుకునే కుంకుమబొట్టు లోనూ,ఆ పెరటి దండెం పై ఆరేసిన వెలిసిన చీర గాను,సాక్ష్యంగా ఉన్న వృక్షంలోనూ, చూడగలగడం కవి చేసే సత్య దర్శనం.
మరో కవి స్నేహ హస్తాన్ని పావురం కన్నా మెత్తగా,నీరెండ కన్న వెచ్చగా స్పృశించిన సౌహార్దత ఈ కవికే సొంతమైన ప్రత్యేక లక్షణం.
ఈయన అస్తిత్వం అంతా జీవం లేనట్టుగా తోచే "సజీవ చైతన్యం" తో సంభాషించ గల అనురాగమే. ఆ రాగాలాపనకు మనం చెవి ఒగ్గక తప్పుతుందా?గులాబీ మొక్క, లైబ్రరీలో పేజీలు తస్కరించి బడిన వెల్తురు వాక్యం,ఇసకలో దొరికిన గవ్వ....ఇలా ఎన్నో!
వలస పక్షులు,వట్టిపోయిన ఆవు,పాత ఫోటోలో రూపం...ఇలా ఎక్కడెక్కడో వెతికి మరీ, కవితా వస్తువులను లేత చివుళ్ళ లాంటి కవితలుగా మలచి మనకు బహూకరిస్తారు .
ఏ స్పర్శేంద్రియాలను మనం అబద్ధాల చీకటితో జో కొడుతున్నామో, (కన్ను, చెవి,ముక్కు)... అవి లుప్తమైన వారి అతీంద్రియ అనుభవాలను గుదిగుచ్చి,సత్యం--- ప్రేమ ---- దైవం----గా మన ముందే Tangible గా ఆవిష్కరిస్తారు.
అద్దంలోనో,ప్రేమాస్పద నయనాల లోనో తప్ప చూసుకోనక్కర్లేని ముఖాన్ని..... ఎన్నో సెల్ఫీలు గా చెక్కుకుంటున్న ఈ తరం, 'పరాయీకరణ పరాకాష్టను'మన చేతిలోనే ఆరబోసి చూపిస్తారు. పైగా పరాయీకరణ అంటే మరో దేశ సంస్కృతి దాకా పోనక్కర్లేదు,'నీ నుంచి నువ్వు విడిపోవడమే కాదూ...? అంటూ మెత్తగా సూచించారు.
తన నాన్న లా మారిపోయిన ఈ నాన్న ఎన్నింటి గురించి వాపోతున్నారో ?
గుబులు గుండె గల తల్లి లా ఎన్ని బెంగ దీపాలను వెలిగిస్తున్నారో?
'కొంచెం కొంచెంగా ఆత్మను చంపేసుకుని, హృదయాన్ని అమ్ముకుంటున్నావేమో?' హన్నా! అని నిలదీసి కళ్ళెర్ర చేస్తారు కూడా.
అదృశ్యమైన పిట్ట పాటనీ,దైనందిన జీవితాన్ని శాసించే బడా వ్యాపార సంస్థల బోర్డు మీటింగ్ లని తెచ్చి మన ముందుంచే నికార్సైన పాత్రికేయుడీయన .
Mark Twain ఎప్పుడో చెప్పాడు: Sanity and Happiness are Impossible Combination...
అని.
సమ్యక్ దృష్టి గలవారికి ఏ మతంలోనూ, ఏ ఇజంలోనూ ఇమడనంత విశాలమైన PERSONA ఉంటుంది.అలాంటి బాబా గారి
"మూడో కన్నీటి చుక్క" ......సగమే చదివాను.
మళ్ళీ సగం తో మరోసారి కలుస్తాను.
No comments:
Post a Comment