ఆకుపచ్చని తడిగీతం - పుస్తకావిష్కరణ

నేను ఇంతవరకూ రాసిన కవితలతో కూడిన సంకలనాన్ని “ఆకుపచ్చని తడిగీతం” పేరిట తీసుకురావటం జరిగింది.

ఈ పుస్తకావిష్కరణ 21-12-2009 న యానాం డిప్యూటీ కలక్టరు గారైన శ్రీ నామాడి అప్పారావు గారి చేతులమీదుగా జరిగింది.

ఇది నా రెండవ పుస్తకం. మొదటిది మా యానాంలో జరిగిన విమోచనోద్యమం గురించి.

ఈ కవితలను పుస్తకంగా తీసుకురమ్మని సూచించిన బ్లాగ్మిత్రులకు ధన్యవాదాలు తెలియచేసుకొంటున్నాను. గత రెండు సంవత్సరాలుగా మీరందరూ ఇచ్చిన ప్రోత్సాహమే నన్నిలా ముందుకు నడిపించిందని భావిస్తున్నాను.

ఈ పుస్తకానికి మా గురువుగారు శిఖామణి గారు మరియు దాట్ల దేవదానం రాజుగారు పరిచయవాక్యాలు వ్రాసారు. అఫ్సర్ గారు, దార్ల వెంకటేశ్వరరావు గారు అట్ట వెనుక భాగంలో వేసిన ఆత్మీయ వాక్యాలు వ్రాసారు.

పుస్తకం దొరికు చోటు bollojubaba@gmail.com

హైదరాబాద్ లో జరుగుతున్న బుక్ ఫెస్టివల్ లో పాల పిట్ట పబ్లికేషన్స్ వారి స్టాలులో ఉంచమని కొన్ని కాపీలు పంపాను.

ఈ సభయొక్క పత్రికా క్లిప్పింగులు ఇక్కడ చూడవచ్చును

భవదీయుడు
బొల్లోజు బాబా

తొలి మల్లెలు

(రవీంద్రుని క్రిసెంట్ మూన్ లోని First Jasmines కు అనువాదం)

ఆహా ఈ మల్లెలు, ఈ తెల్లని మల్లెలు.
నా దోసిలి నిండా తెల్లని మల్లెల్ని నింపుకొన్న ఆ తొలి రోజు నాకింకా గుర్తుంది.

రవికిరణాల్ని, ఆకాశాన్ని, పచ్చని నేలని నేను ప్రేమించాను.
నడిరేయి చీకటిలో నదీ జలాల గుసగుసల్ని విన్నాను.

మైదానపు త్రోవ మలుపు వద్ద వసంత కాల సంద్యారాగాలు
ప్రియుని అంగీకరిస్తూ మేని ముసుగు తొలగించిన వధువలె
నన్ను చుట్టుముట్టాయి.

అయినప్పటికీ
నా బాల్యపు చేతిలో మొదటి సారిగా
నేనింపుకున్న తెల్లని మల్లెపూల జ్ఞాపకం ఇంకా తీయగానే ఉంది.

ఎన్నో సంతస దినాలు నా జీవితంలోకి వచ్చాయి.
పండుగ రాత్రులలో మిత్రులతో కూడి హసించాను.
ముసురుపట్టిన ఉదయాల్లో ఎన్నో వ్యర్ధ గీతాలు పాడుకున్నాను.
ప్రేమతో అల్లిన సాయింకాల సంపెంగ మాలలనెన్నో
నా మెడలో ధరించాను.

అయినప్పటికీ
నా బాల్యపు చేతిలో మొదటి సారిగా
నేనింపుకున్న తెల్లని మల్లెపూల జ్ఞాపకం ఇంకా తీయగానే ఉంది.


THE FIRST JASMINES


Ah, these jasmines, these white jasmines!

I seem to remember the first day when I filled my hands with
these jasmines, these white jasmines.

I have loved the sunlight, the sky and the green earth;

I have heard the liquid murmur of the river through the darkness
of midnight;

Autumn sunsets have come to me at the bend of a road in the
lonely waste, like a bride raising her veil to accept her lover.

Yet my memory is still sweet with the first white jasmines that I
held in my hand when I was a child.

Many a glad day has come in my life, and I have laughed with
merrymakers on festival nights.

On grey mornings of rain I have crooned many an idle song.

I have worn round my neck the evening wreath of bakulas
woven by the hand of love.

Yet my heart is sweet with the memory of the first fresh jasmines
that filled my hands when I was a child.


భవదీయుడు
బొల్లోజు బాబా

నీ దేహ అట్లాసు...... పాబ్లో నెరుడా

నీ దేహ అట్లాసును చిత్రిస్తున్నాను, నిప్పు రేఖలతో.
దప్పిగొన్న పిరికి సాలీడులాంటి నాపెదవులతో
నీలోకి, నీలోలోకి దూరిపోతున్నాను.

ఓ ముద్దుగుమ్మా!
ఈ సాయింత్రపు తీరంపై నిను సంతోషపెట్టటానికి
ఎన్ని కధలున్నాయో! ఒక కొంగ, ఒక చెట్టు, సుదూర ఆనందాలు,
మాగిన ఫలాలతో నిండిన ఈ ద్రాక్షఋతువు, ఇంకా మరెన్నో.

ఈ రేవులో సంచరిస్తూ, నిను ప్రేమిస్తూ నేను.
నా ఒంటరితనం
కలలతో మౌనంతో పెనవేసుకొంది.
సంద్రానికి దుఖా:నికి మధ్య చిక్కుకుపోయింది.
ఆ ఇద్దరు నిశ్చల నావికుల మధ్య నిశ్శబ్ధ మత్తులో జోగుతున్నది.

పెదాలకు స్వరానికి మధ్యనేదో అదృశ్యమౌతున్నది.
పక్షిరెక్కలతో ఉన్నదేదో! వేదనో లేక మైమరుపు లాంటిదేదో!
నా ముద్దుగుమ్మా
నీటిని వల చిక్కించుకోలేకపోయినా
ఏవో కొన్ని బిందువులు వేలాడినట్లుగా
జారిపడ్డ ఈ పదాలలోంచి ఏదో గీతం వినిపిస్తుంది.
ఏదో గీతం నా ఆకలిగొన్న పెదవులపైకి ఎగబాకుతున్నది.

పాడనా, దహించుకుపోనా, పర్వులిడనా పిచ్చివాని చేతి మువ్వలకర్రలా.
నా విషాద మృధుత్వమా
అకస్మాత్తుగా నిను ముంచెత్తేది ఏమిటనుకొంటున్నావు?
నేను సుందర శైత్యశిఖరాన్ని చేరినప్పుడు
నా హృదయం రాత్రి పూవు వలె ముడుచుకొంటుంది.


I Have Gone Marking

I have gone marking the atlas of your body
with crosses of fire.
My mouth went across: a spider trying to hide.
In you, behind you, timid, driven by thirst.

Stories to tell you on the shore of the evening,
sad and gentle doll, so that you should not be sad.
A swan, a tree, something far away and happy.
The season of grapes, the ripe and fruitful season.

I who lived in a harbour from which I loved you.
The solitude crossed with dream and with silence.
Penned up between the sea and sadness.
Soundless, delirious, between two motionless gondoliers.

Between the lips and the voice something goes dying.
Something with the wings of a bird, something
of anguish and oblivion.

The way nets cannot hold water.
My toy doll, only a few drops are left trembling.
Even so, something sings in these fugitive words.
Something sings, something climbs to my ravenous mouth.
Oh to be able to celebrate you with all the words of joy.

Sing, burn, flee, like a belfry at the hands of a madman.
My sad tenderness, what comes over you all at once?
When I have reached the most awesome and the coldest summit
my heart closes like a nocturnal flower.

బొల్లోజు బాబా

నిన్ను కప్పే కాంతి - పాబ్లో నెరుడా

నిన్ను కప్పే కాంతి

కాంతి తన మృత్యు జ్వాలతో నిన్ను పెనవేసుకొంటుంది.
నీ చుట్టూ తిరుగుతూ నిన్ను ముందుకు గెంటే
అనాది సంధ్యలకు ఎదుట
పరధ్యాన దు:ఖితుని వలె నిలచినావు.


గతించిన ఘడియ ఏకాంతంలో
జీవ జ్వాలలు నింపుకొని,
శిధిల దినపు నిజమైన వారసునిగా
మాటల్లేక మిగిలిపోయావా మిత్రమా.

నీ చీకటి దుస్తులపై ఫలమేదో సూర్యునినుండి రాలిపడింది.
రాత్రి వేళ్లు, అకస్మాత్తుగా నీ ఆత్మలోంచి మొలచుకొచ్చాయి.
నీలో దాగున్నవన్నీ మరలా బయటకు వచ్చేస్తున్నాయి.

ఒహ్! ఘనమైన, ఫలవంతమైన, ఆకర్షణీయమైన
చీకటి వెలుగులలో తిరుగాడుతూండే ఈ వలయం
పెంచి, నడిపించే ఈసృష్టి విషాదంతో నిండి ఉంది,
దాని పువ్వులు వాడిపోతూంటాయి


The Light Wraps You

The light wraps you in its mortal flame.
Abstracted pale mourner, standing that way
against the old propellers of twilight
that revolves around you.

Speechless, my friend,
alone in the loneliness of this hour of the dead
and filled with lives of fire,
and pure heir of the ruined day.

A bough of fruit falls from the sun on your dark garment.
The great roots of night
grow suddenly from your soul,
and the things that hide in you come out again
so that a blue and pallid people,
your newly born, takes nourishment.

Oh magnificent and fecund and magnetic slave
of the circle that moves in turn through black and gold:
rise, lead and possess a creation
so rich in life that its flowers perish
and it is full of sadness.
2.

బంధన ఛాయ – పుస్తక సమీక్ష

పుస్తకం నెట్ లో ప్రచురించబడిన బంధన ఛాయ కవితా సంకలన పరిచయాన్ని ఈ క్రింది లింకులో చూడవచ్చును.

http://pustakam.net/?p=2832&cpage=1

భవదీయుడు
బొల్లోజు బాబా

ఒక నెరుడా కవిత - మూడు అనువాదాలు

చాన్నాళ్ల క్రితం పాబ్లో నెరుడా రచించిన Only Death అనే కవిత నచ్చి నేను అనువదించాను. ఆ టపా ను ఇక్కడ చూడవచ్చు. తరువాత ఇదే కవితను శ్రీ భైరవభట్ల కామేశ్వర రావు గారు కూడా ఆ కవితను అనువదించారు. అది ఈమాట వెబ్ పత్రికలో ప్రచురితమైంది.

ఈమధ్య శ్రీ విరియాల లక్ష్మీపతి గారి సంపాదకత్వంలో వచ్చిన పాబ్లో నెరుడా కవిత్వానువాదాల సంకలనం (భువన ఘోష) లో ఇదే కవితకు శ్రీశ్రీ చేసిన అనువాదం లభించింది. 1972 లోనే శ్రీశ్రీ ఈ కవితను అనుభవించి, పలవరించి అనువదించాడని అర్ధమైంది. మహాకవి శ్రీశ్రీ అనువాద పటిమకు మరోసారి అచ్చెరువొందాను.

ఈ మూడు అనువాదాలు ఒక చోటకు తీసుకు రావాలనే ఉద్దేశ్యంతో ఇలా........

ఈమాట వారికి, భైరవభట్లగారికి, "భువనఘోష" పుస్తక కాపీరైటు దారులైన శ్రీ వై. విజయకుమార్ గారికి ధన్యవాదములు తెలియచేసుకొంటున్నాను.

మరే ముంది మరణం తప్ప!
అనువాదం: శ్రీశ్రీ

ఉన్నాయ్ కొన్ని ఒంటరి శ్మశానాలు
చప్పుడు చెయ్యని ఎముకలతో నిండిన సమాధులు
సొరంగంలోంచి పోతున్న హృదయం
ఆకట్లో చీకట్లో చీకట్లో
నౌకా భంగంలా మరణిస్తాం మనలోనికి పోతూ
మన గుండెల్లోపల మనం మునిపోతున్న మాదిరిగా
చర్మంలోంచి ఆత్మలోకి రాలినట్లు జీవించిన మాదిరిగా
మరిన్నీ ఉన్నాయ్ కొన్ని శవాలు
చల్లని జిగురుమట్టితో చేసిన పాదాలు
ఎముకల్లో ఉంది మృత్యువు
కుక్కల్లేనిచోట కుక్కరుపులాగ
ఎక్కడో గంటల్లోంచి, ఎక్కడో గోరీల్లోంచి బైటికి వస్తూ
తడిగాలిలో కన్నీళ్లలాగ వానలాగ పెరుగుతూ

అప్పుడప్పుడూ నెనొక్కణ్ని చూస్తాను
తెరచాపలెత్తిన శవపేటికల్ని
పాలిపోయిన మృతులతో చచ్చిన వెంట్రుకలున్న స్త్రీలతో బయల్దేరి
దేవదూతల్లాంటి తెల్లని రొట్టెల వాళ్లతో
చెట్టుకింద ప్లీడర్లని పెళ్లి చేసుకుని
ఆలోచనల్లో పడ్డ అమ్మాయిలతో
నిలువుగా ప్రవహించే మరణపు నదిలో తేలిపోయే పేటికలు
ముదురుటెరుపు రంగునది
మరణం చేసే చప్పుడుతో నిండిన తెరచాపలతో ఎదురీదుతూ
మరణం చప్పుడుతో నిండి, అనగా నిశ్శబ్దంతో
ఆ సమస్త ధ్వనుల మధ్యా మరణం ప్రవేశిస్తుంది.
కాలులేని చెప్పుల్లాగ, మనిషిలేని దుస్తుల్లాగ
వచ్చి తలుపుతడుతుంది, రవ్వలేని ఉంగరంతో వేలు లేని ఉంగరంతో
వచ్చి అరుస్తుంది నోరులేని, నాలుకలేని గొంతుకలేని అరుపులు
అయినా దాని అడుగు సవ్వడులను వినవచ్చు.
దాని దుస్తులు నింపాదిగా ధ్వనిస్తాయి, వృక్షంలాగ
సరిగ్గా చెప్పలేనుగాని, కొద్దిగానే అర్ధమవుతుంది గాని,
అసలే కనిపించదు గాని
దాని సంగీతం తడిసిన నీలిపూల రంగని నాకు తోస్తోంది.

ఈ నీలి పూలకి స్వగృహం లాంటిది నేల
ఎంచేతంటే మృత్యువు ముఖం ఆకుపచ్చరంగు కనుక
మృత్యువు చూసే చూపు ఆకుపచ్చరంగు కనుక
నీలిపూల మొక్కల ఆకుల దూసుకుపోయే శీతలత్వంతో
కసినిండిన శిశిరకాలపు పొగచూరిన రంగుతో

అయితే మృత్యువు ప్రపంచంలో నడుస్తుంది కూడా
చీపురుకట్టలాగ ముస్తాబయి
నేలను నాకుతూ, మృతదేహాల కోసం వెతుక్కుంటూ
చీపురుకట్టలో ఉంది మృత్యువు
చీపురుకట్ట శవాన్ని వెదుక్కునే మృత్యువు సూది
మరణం మడత మంచాల్లో ఉంది
అది సోమరి చింకి చాపలమీద నల్లని శాలువల్లో
నిద్రపోతూ జీవితం గడుపుతుంది.
హఠాత్తుగా ఊపిరి ఒదుల్తుంది
దుప్పట్లను ఉప్పొంగించే విషాదపు చప్పుడు చేస్తుంది.
అప్పుడు శయ్యలన్నీ ఒక రేవువైపు పయనం కడతాయి
అక్కడ మృత్యువు వేచుకుని ఉంటుంది
నౌకాధికారిలాగ దుస్తులు ధరించి
(ప్రచురణ: ఆంధ్రజ్యోతి వారపత్రిక 1-12-1975 - వారి సౌజన్యంతో)


ఒక్కతే.... మృత్యువు
అనువాదం : శ్రీ భైరవభట్ల కామేశ్వర రావు

అక్కడ ఒంటరి శ్మశానాలు,
ఎముకల నిశ్శబ్దం నిండిన సమాధులు,
ఒక సొరంగం గుండా పోతూ హృదయం
చీకటి, చీకటి, కటిక చీకటి
ఓటారిన ఓడలా, మెల్లగా లోలోపలకి
మనసులోకి మునిగిపోతూన్నట్టు,
ఈ మరణం
చర్మం అంచు పైనుంచి ఆత్మలోకి - ఒక అనంత పతనం.
అక్కడ శవాలున్నాయి
చల్లగా జిగురు జిగురుగా రాతిపలకల అడుగులున్నాయి
ఆ ఎముకల్లో మృత్యువుంది
అచ్చమైన రవంలా
కుక్క లేని మొరుగులా
ఏవో సమాధుల్లోంచి, ఎక్కడో గంటల్లోంచి వస్తూ
చిత్తడిలో పొంగుకొచ్చే ఆక్రందనలా
జడివానలా
అప్పుడప్పుడూ, ఒక్కడినే, నేను చూస్తూంటాను
శవపేటికలు లంగరెత్తి
చాపకట్టి పాలిపోయిన కళేబరాలు, ఆడవాళ్ళ నిర్జీవ కచభారాలు,
గంధర్వ గాయకుల మూగబోయిన గాత్రాలు,
గుమాస్తాల పడుచు భార్యల ముడుచుకున్న మొహాలు,
మోసుకుంటూ
నిర్జీవుల నిలువెత్తు నదిని అధిరోహిస్తూ
శవపేటికలు,
క్షతజ కాంతులీనే ఆ నదిలో
పైపైకి, మృత్యు రవానికి ఉబ్బిపోయిన
మృత్యు నిశ్శబ్ద రవానికి ఉబ్బిపోయిన
తెరచాపలతో.
మౌనంలో రవళిస్తూ మృత్యువు వస్తుంది
రాయీ వేలూ లేని ఉంగరంతో
తలుపు తడుతుంది.
ఆమె పిలిచే పిలుపుకి
నోరుండదు, నాలిక ఉండదు, గొంతూ ఉండదు.
అయినా ఆ అడుగుల సడి,
ఆమె దుస్తుల రెపరెపలు, ఒక చెట్టు ఊగినంత మెల్లగా
నీకు వినిపించే తీరుతాయి.
నాకంతగా తెలీదు, అర్థం కాదు, చూడనూ లేను
అయినా, నాకు నమ్మకం. మృత్యుగీతానిది తడి ఊదాపూల రంగు
మట్టితో జతకలిసిన ఊదాపూలది.
మృత్యుముఖం ముదురాకుపచ్చ కాబట్టి,
మృత్యువుది ముదురాకుపచ్చని చూపు కాబట్టి
ఊదా పూరేకుల పదునైన చెమ్మతో
చిక్కబడ్డ శీతకాలపు బూడిద రంగు
అంతేనా, చావు చీపురు పుచ్చుకొని భూమంతా తిరుగుతుంది.
శవాల కోసం నేలంతా నాకుతూ
ఆ చీపురే మృత్యువు
మృతదేహాలకై సాచిన నాలిక,
సూత్రం కోసం వెదికే మృత్యు సూచి.
మడత మంచాల్లో
స్తబ్ధమైన పరుపులు, నల్లని కంబళ్ళలో
అంతటా మృత్యువే
విస్తరించుకొని ఉండి, హఠాత్తుగా ఒక్కసారి ఊపిరి వదుల్తుంది
గట్టిగా ఊదుతుంది, దుప్పట్లన్నీ తెరచాపలై ఉబ్బిపోయే ఒక కటిక రవం…
అప్పుడు రేవులోకి తేలుకుంటూ వచ్చే శయ్యలు
అదిగో అక్కడే ఎదురుచూస్తూ, అడ్మిరల్ వేషంలో.


మృత్యువు మాత్రమే
అనువాదం: బొల్లోజు బాబా

మూగ ఎముకలు నిండిన గోరీలతో
ఏకాకి స్మశానాలవిగో.

సొరంగం గుండా హృదయ యానం
నీడలు.... నీడలు.... నీడలు.
మనలోకే కూలిపోయే ఓడలా
మనం చనిపోతూంటాం.
హృదయంలోకే మునిగిపోయినట్లుగా
చర్మంనుండి ఆత్మదాకా
అనంతంగా జారిపోయినట్లుగా
మనం చనిపోతూంటాం.

గవ్వలు పేరుకొన్న శిలలపాదాలవిగో
అక్కడంతా మృతదేహాలు.

స్వచ్చమైన శబ్ధంలా ఎముకలలో మృత్యువుంది.
ఏ కుక్కా లేకుండా వినిపించే మొరుగులా
గంటలనుంచో, గోరీలనుంచో జనిస్తో, తేమలో ఉబ్బుతో
ఒక ఏడ్పులానో లేక వానలానో మృత్యువు శబ్దిస్తోంది.

ఒంటరిగా ఒక్కోసారి నేను చూస్తుంటాను
తెరచాప నీడలో శవపేటికల్ని.
మృతుల, మృత జడల జవ్వనుల
తెల్లని దేవదూతల్లాంటి వంటవాళ్ల,
గుమస్తాలను పెండ్లాడిన శోక యవ్వనిల
లంగరు బరువును మోస్తోన్న
శవపేటికలను చూస్తూంటాను.

నిలువెత్తు మృత్యునదిలో
ఎర్రగా ఒరిసిపోయిన ఆ నదిలో
ప్రవాహానికి ఎదురొడ్డుతూ
మృత్యు సంగీతపు అలలతో శ్రుతి కలుపుతూ
మృత్యు మౌన కెరటాల సవ్వడితో జతకలుపుతూ
శవపేటికలు ఎగప్రాకటం
ఒక్కోసారి నేను గమనిస్తూంటాను.

మృత్యువు కనిపించదు, దాని శబ్ధమే నడిపిస్తూంటుంది.
పాదం కనిపించని బూటులా, దేహం అగుపించని సూటులా.
రాతితో కానీ, చేతితో కానీ చేయబడని
గణగణ మనే ఘంటారావం లా మృత్యువు వినిపిస్తుంది.

మృత్యువుకు నోరు లేదు, నాలుక లేదు, గొంతుకా లేదూ,
కానీ, మృత్యు పిలుపు వినిపిస్తూంటుంది.
సందేహం లేదు, నీవు మృత్యు పదఘట్టనలని
దాని దుస్తుల రెపరెపల్నీ, ఒక వృక్షంలా మౌనంగా వినగలవు.

మృత్యువు మాయా తివాచీపై కూర్చొని
నేలను నాకుతూ, మృతులకై వెతుకుతూ
భూమిని చుడుతూ ఉంటుంది.
మాయా తివాచీయే మృత్యువు.
దాని మృత్యు నాలిక మృతులను వెతుకుతూంటుంది.
తివాచీ నేసుకోవటానికి దారాలను వెతుక్కొంటూంది.

నాకు తెలియదు
నాకు కొంచెమే అర్ధమయింది
దృశ్యం అస్పష్టంగానే ఉంది, కానీ
మృత్యు గీతం అనేది తడిచిన నల్లకలువల వర్ణమని
నేను నమ్ముతున్నాను.
అవును
మట్టికి అలవాటు పడిన నల్లకలువ వర్ణమే!
ఎందుకంటే
మృత్యువు యొక్క ముఖం ఆకుపచ్చన.
ఎందుకంటే
నల్లకలువ దళపు పదునైన తడితోనూ
దాని గంభీరవర్ణపు శీతాకాల అసహనంతోనూ సారించే మృత్యువు యొక్క తీక్షణ చూపులు ఆకుపచ్చనే మరి.

మంచాలపై మృత్యువుంది
మెత్తని పరుపులపై, నల్లని దుప్పట్లలోనూ ఉంది.
దుస్తుల మడతలలో మృత్యువు విస్తరించి
అకస్మాత్తుగా పేలుతుంది.
దుప్పట్ల మధ్య నల్లటి శబ్ధం వ్యాపిస్తుంది.
మంచాలు ఓడరేవుకై ప్రయాణం సాగిస్తూంటాయి.

అక్కడ
యుద్దఓడల అధిపతి దుస్తులు ధరించిన
మృత్యువు ఎదురుచూస్తుంటుంది.
********

భవదీయుడు
బొల్లోజు బాబా

ఆట వస్తువులు

(విశ్వకవి రవీంద్రనాధ్ టాగోర్ రచించిన క్రిసెంట్ మూన్ లోని “ప్లే థింగ్స్” అనే కవితకు స్వేచ్చానువాదం.)

బాలకా
ఉదయం నుంచీ ఆ ఇసుకలో కూర్చొని
విరిగిన ఆ పుల్లతోఆడుకొంటూ ఎంత
ఆనందంగా ఉన్నావూ!

ఆ సన్నని విరిగిన పుల్లముక్కతో నీ ఆటను
చూసి నేను నవ్వు కొంటాను.
గంటలతరబడి అంకెల్ని కూడుకొంటో
నేను నా పద్దులతో తీరిక లేకుండా ఉంటాను.

బహుసా నీవూ నా వైపు చూసి
“ఈ శుభోదయాన్ని నాశనం చేసే ఎంతటి
మూర్ఖపు ఆట అది” అని అనుకోవచ్చు.

చిన్నారీ
పుల్లముక్కలు, మట్టి ముద్దలలో లీనమయ్యే కళ
నేనేనాడో మరచిపోయాను.
ఖరీదైన వస్తువులు, వెండి బంగారు ముద్దలపైనే నా దృష్టి.

దొరికిన దానితో నీ ఉల్లాసకేళులను సృష్టించుకోగలవు.
నేనేమో నేనేనాటికీ పొందలేని విషయాలపట్లే
శక్తినీ, కాలాన్ని వెచ్చిస్తూంటాను.

నా ఈ దుర్భల నావతో కోర్కెల సంద్రాన్ని
దాటటానికై పోరాడుతూంటాను,
నేనూ ఓ ఆటాడుతున్నానన్న విషయాన్ని విస్మరించి.

బొల్లోజు బాబా