మృత మన్ను

ఎన్నో భావాల్నిపలికించిన ఈ నేత్రాలు అభావమైన దృశ్యం.

గాలిని పదాలుగా, నవ్వులుగా, ఆశలుగా, ప్రేమలుగా

మార్చిన ఈ స్వరతంత్రులు నిర్జీవమైన వేళ.........

ఇక ఈ చెవులు తీతువుపిట్ట సుదూరగానం వినలేవు.

వానజల్లుల శబ్ధాలను స్పర్శించలేవు.

ఈ వీధిగాయకుని అస్థిపంజరమిక మట్టిపొరల క్రింద పడి ఉంటుంది.

తన నీడల్లోకే నా నేస్తం కనుమరుగయ్యాడు.

ప్రజలందరూ వెలుగు ప్రపంచంలోకి ప్రవహిస్తుండగా

ఈ ఖాళీ రాత్రి లోంచి నీ జ్జాపకాలు ఉదయిస్తాయి

ఆ నీడల మద్య తచ్చాడుతూ నేను ..........

హృదయంపై భోరున ఒకటే కుంభవృష్ఠి .

వయసుపెరగడమంటే మనం ప్రేమించేవాళ్లను

ఒక్కొక్కళ్లనూ కోల్పోవటం కాదూ.......

బాధపడుతూ కూర్చుంటే జీవితం ఆగిపోదట

సాగిపోతూనే ఉంటుందట - ఎవరో అంటున్నారు

బాధంటే లేకపోవటమే. లేకపోవటమే బాధ.

శూన్యంలో జ్వలించే అంతులేని నిట్టూర్పే బాధంటే

జ్జాపకాలు అస్ఫష్టం కానంతవరకూ

బాధ ఓ సర్పపరిష్వంగమే!

భావానికీ రూపానికీ మద్య పరచుకొనేదే వేదన

కలకూ వాస్తవానికీ దూరం చెరిగే వరకూ

వేదన ఓ దృతరాష్ట్రకౌగిలే!

నాకు తెలుసు ప్రతి క్రియా నిర్ధేశితమేనని

నాకు తెలుసు ఈ బాట ముగింపేమిటో

నాకు తెలుసు నేను క్షతగాత్రుల బృందంలో ఒకరినని

కాలం సముద్రంలా అన్నింటినీ తనలో కలిపేసుకోగలదని

అయినా జీవితమంటే సాయంకాలపు వ్యాహ్యాళి కాదుగా!

చాన్నాళ్ల క్రితమే సిగరెట్లు మానేసినా

ఇపుడు ఒకటి కావాలనిపిస్తుంది.

బొల్లోజు బాబా
( మిత్రుని మరణం పై)