విశ్వకవి రవీంద్రుని స్ట్రే బర్డ్స్ కు తెలుగు అనువాదం 101-200

పూర్ణిమ గారికి, సుజాత గారికి, ఆత్రేయగారికి, మెయిల్ పంపిన కొత్త పాళీగారికి, సుఅనానిమస్ గారికి, గిరీష్ గారికి, ధన్యవాదములు, అందరకూ ధన్యవాదములు.

101

ధూళి నిత్యం పరాభవాల్ని పొందుతుంది.

బదులుగా తన సుమాలను సమర్పించుకొంటుంది.

102

పూలు సేకరించటానికై ఆగి పోకు

నడుస్తూనే ఉండు. అపుడు

వాటంతటవే నీ మార్గం

పొడవునా వికసిస్తూంటాయి.

103

వేళ్లు భూమిలోకి విస్తరించిన కొమ్మలు

కొమ్మలు గాలి లోకి చొచ్చుకొన్న వేళ్లు.

104

సుదూర వేసవి సంగీతం

తన పూర్వ కులాయాన్ని అన్వేషిస్తూ

చలికి గజగజ లాడుతుంది.

105

నీ జేబులోని అర్హతలను ఎరువిచ్చి

నీ మిత్రుని అవమానించకు.

106

వృద్దతరువు చుట్టూ పట్టిన నాచులా

అనామక దినాల స్పర్శ

నా హృదయాన్ని అంటి పెట్టుకొనే ఉంది.

107

ప్రతిధ్వని తన మూలాన్ని వెక్కిరిస్తుంది

అదే తన మాతృక అని నిరూపించటానికై.

108

ఈశ్వరుని ప్రత్యేక దీవెనలు తమకున్నాయని

శ్రీమంతులు చెప్పుకొంటూంటే

ఆయన తలదించుకొన్నాడు.

109

నా దీపం ఇంకా వెలిగింపబడలేదు.

నా నీడ నా మార్గం పైనే పడుతోంది.

110

తన మౌన కోలాహలాన్ని

నిమజ్జనం చేయటానికై

మనిషి రణగొణ ధ్వనుల

సమూహంలో దూరాడు.

111

అలసటలో ముగిసేది మృత్యువు మాత్రమే

సంపూర్ణ ముగింపు అనంతంలోనే ఉంది.

112

సూర్యుడు ఉత్త వెలుగు దుస్తులనే

ధరించి ఉన్నాడు.

మేఘాలు మాత్రం మెరుపుల

పటాటోపం ప్రదర్శిస్తున్నాయి.

113

చేయి చాచి తారలను అందుకోయత్నించే

పిల్లల కేకల వలే ఉన్నాయి పర్వతాలు .

114

ప్రేమరాహిత్యపు రహదారి

సమూహంలో కూడా ఒంటరిదే.

115

అధికారం తన తుంటరి పనులను శ్లాఘించుకొంటోంది.

రాలే పండుటాకులు, కదిలే మేఘాలూ నవ్వుకొన్నాయి.

116

సూర్యకాంతిలో పుడమి

వసంత మోహినిలా ఉందీవేళ.

ఒక ఆదిమ పల్లె పదాన్ని

విస్మరింపబడ్డ స్వరంతో అది

ఝుంకారం చేస్తోంది.

117

తాను పెరిగే మహా ప్రపంచంతో

సమాన విలువను కలిగి ఉంది గడ్డిపరక .

118

స్వప్నం మాట్లాడే భార్య

నిద్ర మౌనంగా భరించే భర్త

119

వర్ణము తప్పుతున్న పగలుని ముద్దిడి

చెవిలో రహస్యంగా అంది రాత్రి.

"నేను మృత్యువుని, నీ తల్లిని, నీకు నూతనోదయాన్నీయబోతున్నాను"

120

నిశి రాతిరీ!

దీపమార్పిన నా ప్రియురాలి స్పర్శలా

నీ సౌందర్యం నాకు తెలుస్తోంది.

121

నేమోసుకు తిరిగే నా ప్రపంచం

నా వైఫల్యాల లోకాలన్నింటినీ

క్షేమంగానే చూసుకొంటూంది.

122

మిత్రమా,

ఈ సాయింత్రపు వేళ సాగర తీరాన కూర్చొని

అలలను ఆలకించినపుడు నీ ఘనమైన ఆలోచనల

మౌనాన్ని దర్శించగలిగాను.

123

చేపను గాల్లోకి ఎగరేసుకుపోవటం

ఒక దయాపూరిత చర్య అని భావిస్తుంది పక్షి.

124

చంద్రునితో సూర్యుడు పంపించిన

ప్రేమలేఖలకు తన జవాబును

గరికపై కన్నీళులతో రచించింది - రాత్రి.

125

ఉత్తముడు జన్మత: బాలుడే

తన ఘనమైన బాల్యాన్ని

ప్రపంచానికిచ్చేసి వెళ్ళి పోతాడు.

126

నీటి నృత్య హేల మాత్రమే

గులక రాళ్లకు నునుపుదనాన్నిస్తాయి.

సమ్మెట దెబ్బలు కావు.

127

తేనీగలు మకరందాన్ని గ్రోలి

తమ కృతజ్ఞతను ఝుమ్మనిపిస్తో సాగిపోతాయి.

సొగసరి సీతాకోక చిలుకకు తెలుసు

పూవులే తనకు ఋణపడ్డాయన్న విషయం.

128

వాచాలిగా ఉండటం సులభమే

సంపూర్ణ సత్యావిష్కరణకై

కాచుకొని ఉండలేనపుడు.

129

“నీ విలాసమెచటా? అని

సాద్యం అడిగింది అసంభవాన్ని.

"దుర్భలుల స్వప్నాలలో"

జవాబు వచ్చింది.

130

అన్ని తప్పిదాలకూ

నీ తలుపులు మూసివేస్తే

సత్యం నిను చేరజాలదు.

131

నా హృదయ విషాదం వెనుక

ఏవో గుసగుసలు వినబడుతూన్నాయ్

-చూడలేకున్నాను.

132

శ్రమే విశ్రాంతికి వ్యాపకం.

సాగర నిశ్చలత

కెరటాలై పడిలేస్తూంటుంది.

133

ప్రేమలో పత్రం పుష్పమౌతుంది

ఆరాధనలో పుష్పం ఫలమౌతుంది.

134

కొమ్మల్ని ఫలింపచేసినందుకు

మట్టి లోని వేళ్లు పారితోషకాన్ని కోరవు.

135

ఈ వర్షించే సాయింకాలపు గాలి అలజడి రేపుతోంది.

ఊగే కొమ్మలను చూస్తూ,

ఈ అద్భుతాల పట్ల అలా ఆలోచిస్తూ ఉండి పోయినాను.

136

వేళ కాని చీకట్లలో మేల్కొని

అరుస్తూ, క్రీడించే మహా శిశువువలె

ఉంది ఈ నడి రేయి తుఫాను.

137

తుఫాను యొక్క ఒకే ఒక

చెలికత్తెవైన ఓ సంద్రమా

నీ ప్రియుని వెంబడిస్తూ నీవు రేపే

కెరటాలెంత నిష్ఫలమైనవి.

138

“నా శూన్యతకు నాకు సిగ్గేస్తుంది" పదం అంది పని తో

“నిన్ను చూస్తుంటే నేనెంత పేదరాలినో

నాకు తెలుస్తూంది" పని అంది పదంతో

139

కాలం అంటే పరివర్తన మనెడి ఐశ్వర్యం

కానీ, గడియారపు ప్రహసనంలో అది

ఉత్త మార్పే తప్ప ఐశ్వర్యం అవుట లేదు.

140

వాస్తవాల దుస్తులు సత్యానికి

చాలా బిగుతుగా ఉంటాయి.

కల్పన అనే దుస్తులు దానికి ఎంతో హాయి.

141

ఓ మార్గమా!

అక్కడకీ, ఇక్కడకీ ప్రయాణించేపుడు

నీ పట్ల నాకు విసుగు కలిగేది.

ఇప్పుడు నువ్వు నన్ను అన్ని చోట్లకూ

తీసుకువెళుతున్నావు కదా!

నీ ప్రేమలో బంధింపబడ్డాను.

142

నా జీవితపు తెలియని చీకట్లలో

ఆ అనంతనక్షత్రాలలో ఒకటి

నన్ను నడిపిస్తుందని భావించనీ, ప్రభూ!

143

మగువా!

నా ప్రపంచాన్ని నీ సొగసరి

అంగుళులతో స్పృశించావు , అంతే

ప్రశాంతత సంగీతమై పల్లవించింది.

144

కాల శిధిలాల మధ్య ఒక విషాద స్వరం

గూడుకట్టుకొని ఉంది.

నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నానంటూ - అది

రాత్రివేళల పాడుతూంటుంది.

145

జ్వలించే అగ్ని తన తేజస్సుతో నన్ను హెచ్చరించి

నివురు మూసిన నిప్పునుండి నన్ను రక్షిస్తుంది.

146

ఆకాశం నిండా నా నక్షత్రాలే

పాపం, నా ఇంటిలోని చిరుదీపం

వెలిగింపబడనే లేదు.

147

మృతపదాల ధూళి నీ దేహంపై పరుచుకుంది.

నీ ఆత్మను మౌనంతో కడిగివేయి

148

జీవితంలోని ఖాళీలలోంచి విషాద

మృత్యు సంగీతం వినిపిస్తూంది.

149

ఈ ఉదయాన

లోకంతన కాంతి హృదయాన్ని తెరచింది.

ఓ! నా మనసా ప్రేమ నింపుకొని రా

దానిని ఆహ్వానించేందుకు.

150

ఆకులతో కూడి

నా ఆలోచనలు గలగల లాడుతున్నాయి.

సూర్యకాంతి స్పర్శకు నా హృదయం గానం చేస్తోంది.

కాల చీకట్లలోకీ, వినీల విశ్వంలోకీ

ఈ అనుభవాలతో తేలుతూ

సాగుతున్నందుకు నాజీవితం సంతసిస్తూంది.

151

మహాబలుని శక్తి

పిల్లతెమ్మెరలో ఉంది.

తుఫానులో కాదు.

152

ఒక స్వప్నంలో ఈ ప్రపంచమంతా

చెల్లాచెదురై బాధ పెడుతూ ఉండింది.

మెలుకవ వచ్చేసరికి అవన్నీ నీలో చేరాయి.

నాకెంతో తేలికగా ఉంది , ప్రభూ.

153

“నా బాధ్యతను ఎవరు తీసుకొంటారు?"

అడిగింది అస్తమిస్తున్న రవిబింబం.

“నాకు చేతనైన సాయం చేస్తాను ప్రభూ"

అంది మట్టి దీపం.

154

తుంచిన రేకలతో

పుష్ప సౌందర్యాన్ని

పునర్నించలేవు, మిత్రమా!

155

నిదురించే పక్షుల్ని ఇముడ్చుకునే కులాయంలా

నీ స్వరాన్ని నిశ్శబ్ధం మోస్తూంటుంది.

156

ఉత్తములు నిర్భయంగా

అర్భకులతో కలసి నడుస్తారు.

మధ్యస్థులే దూరంగా ఉంచుతారు.

157

రహస్యంగా పూలను పుష్పించే రాత్రి

మెచ్చుకోళ్లను పగలుకు వదిలేస్తుంది.

158

తనకోరల చిక్కిన వారు

అటునిటు గుంజుకొనుట

కృతఘ్నతగా భావించును-అధికారం.

159

మన పూర్ణత్వానికి సంతోషించినపుడే

మన ఫలాల వియోగాన్ని స్వాగతించగలం.

160

వానచినుకులు భూమిని ముద్దాడి

రహస్యంగా ఇలా అన్నాయి.

"మేము ఇంటిబెంగ పెట్టుకొన్న నీ పిల్లలం తల్లీ

స్వర్గం నుండి నీకొరకై తిరిగొచ్చేసాం"

161

మంచుబిందువుల్ని పట్టుకొంటునట్లు నటిస్తూ

ఈగల్ని చిక్కించుకుంటూంది సాలెగూడు.

162

మోహమా!

నీవు వేదనా దీపాన్ని చేబూని

వచ్చినపుడు నీ మోము చూసి నీవే

బ్రహ్మానందమని పోల్చుకొన్నాను.

163

'నీ కాంతులు ఒకనాటికి అంతమౌనని విజ్ఞులు అనెదరు" మిణుగురు అంది నక్షత్రాలతో.

నక్షత్రాలు ప్రత్యుత్తరమీయలేదు.

164

సాయం సంధ్య వేళలో

ఉదయరాగపు విహంగం

నా నిశ్శబ్ధపు గూటికి చేరును.

165

నా మదిలోని ఆలోచనలు

ఆకాశంలోపక్షుల గుంపులా కదుల్తూన్నాయి.

వాని రెక్కల చప్పుడు నాకు వినిపిస్తోంది.

166

తనకు నీరందించటానికి మాత్రమే

నది ఉందని అనుకోవటం

కాలువకు ఎంత ఇష్టమో!

167

ప్రపంచం తన వేదనతో

నా హృదయాన్ని ముద్దాడి

బదులుగా గీతాల్ని కోరింది.

168

ఏది నన్ను వేదనకు గురిచేస్తున్నది

బయటకు రావాలని ప్రయత్నిస్తున్న జీవాత్మా లేక

లోనికి రావటానికై , మది తడుతున్న లోకాత్మ యా?

169

ఆలోచన తన పదాల్ని తానే

నెమరువేసుకుంటూ ఎదుగును.

170

ఈ నిశ్శబ్ధ ఘడియలో

నా హృదయ ఖాళీ పాత్రను ముంచాను.

నీ ప్రేమతో అది నిండింది, ప్రభూ.

171

పని ఉండనీ, ఉండకపోనీ

"ఎదో ఒకటి చేద్దాం" అనవలసివస్తే

వెంటనే తుంటరితనం చిగురిస్తుంది.

172

తన అనామక పుష్పాన్ని నాదని చెప్పుకోవటానికి

పొద్దుతిరుగుడు మొక్క సిగ్గుపడింది.

ఉదయించిన రవి , ఆ చిరుసుమాన్ని చూసి నవ్వి,

"సౌఖ్యమా, నా ప్రియతమా" అన్నాడు.

173

విధిలా నన్ను ముందుకు తోస్తున్నదెవరు?

నా వీపున స్వారీ చేస్తున్న నేనే.

174

సుదూర కొండల మాటున

దాగున్న మేఘాలు

నదుల నీటి పాత్రికలను

నింపుతోఉన్నాయి.

175

నడుస్తూన్నపుడు నా బిందెలోని నీరు

కొద్దికొద్దిగా చిందిపోయాయి.

ఇంటికి చేరేసరికి కొంచెమే మిగిలినయ్.

176

బిందె లోని జలం తళుక్కు మంటూంది.

సముద్రపు నీరు గంభీరంగా ఉన్నది.

సిద్దాంతాలు తేట పదాలలో ఉంటాయి.

పరమ సత్యం గొప్ప నిశ్శబ్ధాన్ని ధరించును.

177

నీ దరహాసం నీ పొలాలలోని సుమాలు.

నీ మాటలు నీ పర్వతాల సరుగుడు చెట్ల గుసగుసలు

నీ హృదయం మాత్రం

మేమందరమూ ఎరిగిన లలన.

178

అల్ప వస్తువులను నా ఆత్మీయులకై

విడిచిపెడతాను.

శ్రేష్టమైనవి అందరి కోసము.

179

మగువా!

నీవు ఈ ప్రపంచపు హృదయాన్ని

నీ అశ్రువుల లోతులతో చుట్టుముట్టావు

భూమిని ఆవరించిన సాగరంలా.

180

నవ్వుతో నను

పలకరిస్తున్నది సూర్యకాంతి .

దాని పాపిష్టి సోదరి యైన వాన

నామదితో ఊసులాడుతోంది.

181

ఉదయ సుమం రేకలు రాల్చుకొంది.

సాయింత్రానికల్లా అది

స్వర్ణ స్మృతి ఫలమైంది.

182

తన పాదముద్రల జ్ఞాపకాలను

నిశ్శబ్ధంగా ఆలకించే రాత్రిపూట

రహదారిని నెను.

183

సాయింకాలపు ఆకాశమంటే నాకు

ఒక గవాక్షం

ఒక వెలిగించిన దీపం

ఒక నిరీక్షణ.

184

మంచి చేయటంలో తలమునకలైన వానికి

మంచిగా ఉండే తీరికుండదు.

185

వానలు నిండుకున్న

శరత్కాల మేఘాన్ని నేను

నా నిండుతనమంతా

పండిన వరిచేలల్లో ఉంది.

186

వాళ్లు అసహ్యించుకొన్నారు, చంపేసారు.

ప్రజలు వారిని పొగిడారు.

దేముడు సిగ్గుపడి

ఆ జ్ఞాపకాలని హడావిడిగా

పచ్చగడ్డి క్రింద కప్పెట్టేసాడు.

187

బండగా కనిపించే కాలి వేళ్లు

ఒకప్పటి కోమలమైన చేతివేళ్లే.

188

చీకటి వెలుగు వైపుకు

ప్రయాణిస్తుంది. కానీ

అంధత్వం మరణం వైపుకు.

189

ఈ ప్రపంచం కుట్రపన్ని తనస్థానాన్ని

కైవసం చేసుకోగలదని

పెంపుడు కుక్కకు అనుమానం.

190

ఓ నా హృదయమా!

నిశ్చలంగా ఉండు, ధూళి రేపకు.

ఈ ప్రపంచం నిన్ను చేరే

మార్గాన్ని గుర్తించనీ.

191

వేగం పుంజుకొంటున్న బాణంతో

"నీ స్వేఛ్ఛ నాదేనంది" ధనుస్సు.

192

మగువా! నీ నవ్వులో

జీవిత జలసూత్రపు సంగీతముంది.

193

తర్కంతో కూడిన మనసంటే

అన్ని వైపులా పదునున్న కత్తివంటిది.

దాన్నుపయోగించే చేయి

నిత్యం రక్తమోడుతూంటుంది.

194

తన గొప్ప నక్షత్రాలకంటే

మానవుని చిరుదీపం మెరుగ్గా

వెలగడం ఈశ్వరునికి ఎంతో ఇష్టం.

195

సౌందర్య సంగీతంచే మచ్చికచేయబడ్డ

మహోగ్ర అరణ్య తుఫాన్ల లోకమే ఈ ప్రపంచం.

196

"నా హృదయం నీ చుంబనపు స్వర్ణ బరిణె"

రవితో అంది సాయంసంధ్యా మేఘం

197

బంధించాలనుకుంటే సౌందర్యం వాడిపోవచ్చు.

స్వేచ్ఛనిచ్చిననాడు అదే నిన్ను వరించవచ్చు.

198

చీకట్లో వినిపించే

చిమ్మెట రొద, వానచినుకు చిటపటలు

నా గతించిన యవ్వన స్వప్నాల గలగలలు.

199

అన్ని నక్షత్రాల్నీ కోల్పోయిన ఉదయపు ఆకాశంతో

“నా మంచుబిందువు పడిపోయిందని" ఓ సుమం

ఏడుస్తూ చెప్పుకొంటూంది.

200

"ఇది నా పూవు, నా చావు" అంటూ ఏడ్చుచున్నది

జ్వాలలో పగిలి కాల్తున్న కట్టె.