పూర్ణిమ గారికి, సుజాత గారికి, ఆత్రేయగారికి, మెయిల్ పంపిన కొత్త పాళీగారికి, సుఅనానిమస్ గారికి, గిరీష్ గారికి, ధన్యవాదములు. మీ ప్రోత్సాహానికి కృతజ్ఞతలు.
ఇది రెండవ భాగము. ఇందులో 101-200 వరకు పద్యపాదాలుంటాయి.
101
ధూళి నిత్యం పరాభవాల్ని పొందుతుంది.
బదులుగా తన సుమాలను సమర్పించుకొంటుంది.
102
పూలు సేకరించటానికై ఆగి పోకు
నడుస్తూనే ఉండు. అపుడు
వాటంతటవే నీ మార్గం
పొడవునా వికసిస్తూంటాయి.
103
వేళ్లు భూమిలోకి విస్తరించిన కొమ్మలు
కొమ్మలు గాలి లోకి చొచ్చుకొన్న వేళ్లు.
104
సుదూర వేసవి సంగీతం
తన పూర్వ కులాయాన్ని అన్వేషిస్తూ
చలికి గజగజ లాడుతుంది.
105
నీ జేబులోని అర్హతలను ఎరువిచ్చి
నీ మిత్రుని అవమానించకు.
106
వృద్దతరువు చుట్టూ పట్టిన నాచులా
అనామక దినాల స్పర్శ
నా హృదయాన్ని అంటి పెట్టుకొనే ఉంది.
107
ప్రతిధ్వని తన మూలాన్ని వెక్కిరిస్తుంది
అదే తన మాతృక అని నిరూపించటానికై.
108
ఈశ్వరుని ప్రత్యేక దీవెనలు తమకున్నాయని
శ్రీమంతులు చెప్పుకొంటూంటే
ఆయన తలదించుకొన్నాడు.
109
నా దీపం ఇంకా వెలిగింపబడలేదు.
నా నీడ నా మార్గం పైనే పడుతోంది.
110
తన మౌన కోలాహలాన్ని
నిమజ్జనం చేయటానికై
మనిషి రణగొణ ధ్వనుల
సమూహంలో దూరాడు.
111
అలసటలో ముగిసేది మృత్యువు మాత్రమే
సంపూర్ణ ముగింపు అనంతంలోనే ఉంది.
112
సూర్యుడు ఉత్త వెలుగు దుస్తులనే
ధరించి ఉన్నాడు.
మేఘాలు మాత్రం మెరుపుల
పటాటోపం ప్రదర్శిస్తున్నాయి.
113
చేయి చాచి తారలను అందుకోయత్నించే
పిల్లల కేకల వలే ఉన్నాయి పర్వతాలు .
114
ప్రేమరాహిత్యపు రహదారి
సమూహంలో కూడా ఒంటరిదే.
115
అధికారం తన తుంటరి పనులను శ్లాఘించుకొంటోంది.
రాలే పండుటాకులు, కదిలే మేఘాలూ నవ్వుకొన్నాయి.
116
సూర్యకాంతిలో పుడమి
వసంత మోహినిలా ఉందీవేళ.
ఒక ఆదిమ పల్లె పదాన్ని
విస్మరింపబడ్డ స్వరంతో అది
ఝుంకారం చేస్తోంది.
117
తాను పెరిగే మహా ప్రపంచంతో
సమాన విలువను కలిగి ఉంది గడ్డిపరక .
118
స్వప్నం మాట్లాడే భార్య
నిద్ర మౌనంగా భరించే భర్త
119
వర్ణము తప్పుతున్న పగలుని ముద్దిడి
చెవిలో రహస్యంగా అంది రాత్రి.
"నేను మృత్యువుని, నీ తల్లిని, నీకు నూతనోదయాన్నీయబోతున్నాను"
120
నిశి రాతిరీ!
దీపమార్పిన నా ప్రియురాలి స్పర్శలా
నీ సౌందర్యం నాకు తెలుస్తోంది.
121
నేమోసుకు తిరిగే నా ప్రపంచం
నా వైఫల్యాల లోకాలన్నింటినీ
క్షేమంగానే చూసుకొంటూంది.
122
మిత్రమా,
ఈ సాయింత్రపు వేళ సాగర తీరాన కూర్చొని
అలలను ఆలకించినపుడు నీ ఘనమైన ఆలోచనల
మౌనాన్ని దర్శించగలిగాను.
123
చేపను గాల్లోకి ఎగరేసుకుపోవటం
ఒక దయాపూరిత చర్య అని భావిస్తుంది పక్షి.
124
చంద్రునితో సూర్యుడు పంపించిన
ప్రేమలేఖలకు తన జవాబును
గరికపై కన్నీళులతో రచించింది - రాత్రి.
125
ఉత్తముడు జన్మత: బాలుడే
తన ఘనమైన బాల్యాన్ని
ప్రపంచానికిచ్చేసి వెళ్ళి పోతాడు.
126
నీటి నృత్య హేల మాత్రమే
గులక రాళ్లకు నునుపుదనాన్నిస్తాయి.
సమ్మెట దెబ్బలు కావు.
127
తేనీగలు మకరందాన్ని గ్రోలి
తమ కృతజ్ఞతను ఝుమ్మనిపిస్తో సాగిపోతాయి.
సొగసరి సీతాకోక చిలుకకు తెలుసు
పూవులే తనకు ఋణపడ్డాయన్న విషయం.
128
వాచాలిగా ఉండటం సులభమే
సంపూర్ణ సత్యావిష్కరణకై
కాచుకొని ఉండలేనపుడు.
129
“నీ విలాసమెచటా? అని
సాద్యం అడిగింది అసంభవాన్ని.
"దుర్భలుల స్వప్నాలలో"
జవాబు వచ్చింది.
130
అన్ని తప్పిదాలకూ
నీ తలుపులు మూసివేస్తే
సత్యం నిను చేరజాలదు.
131
నా హృదయ విషాదం వెనుక
ఏవో గుసగుసలు వినబడుతూన్నాయ్
-చూడలేకున్నాను.
132
శ్రమే విశ్రాంతికి వ్యాపకం.
సాగర నిశ్చలత
కెరటాలై పడిలేస్తూంటుంది.
133
ప్రేమలో పత్రం పుష్పమౌతుంది
ఆరాధనలో పుష్పం ఫలమౌతుంది.
134
కొమ్మల్ని ఫలింపచేసినందుకు
మట్టి లోని వేళ్లు పారితోషకాన్ని కోరవు.
135
ఈ వర్షించే సాయింకాలపు గాలి అలజడి రేపుతోంది.
ఊగే కొమ్మలను చూస్తూ,
ఈ అద్భుతాల పట్ల అలా ఆలోచిస్తూ ఉండి పోయినాను.
136
వేళ కాని చీకట్లలో మేల్కొని
అరుస్తూ, క్రీడించే మహా శిశువువలె
ఉంది ఈ నడి రేయి తుఫాను.
137
తుఫాను యొక్క ఒకే ఒక
చెలికత్తెవైన ఓ సంద్రమా
నీ ప్రియుని వెంబడిస్తూ నీవు రేపే
కెరటాలెంత నిష్ఫలమైనవి.
138
“నా శూన్యతకు నాకు సిగ్గేస్తుంది" పదం అంది పని తో
“నిన్ను చూస్తుంటే నేనెంత పేదరాలినో
నాకు తెలుస్తూంది" పని అంది పదంతో
139
కాలం అంటే పరివర్తన మనెడి ఐశ్వర్యం
కానీ, గడియారపు ప్రహసనంలో అది
ఉత్త మార్పే తప్ప ఐశ్వర్యం అవుట లేదు.
140
వాస్తవాల దుస్తులు సత్యానికి
చాలా బిగుతుగా ఉంటాయి.
కల్పన అనే దుస్తులు దానికి ఎంతో హాయి.
141
ఓ మార్గమా!
అక్కడకీ, ఇక్కడకీ ప్రయాణించేపుడు
నీ పట్ల నాకు విసుగు కలిగేది.
ఇప్పుడు నువ్వు నన్ను అన్ని చోట్లకూ
తీసుకువెళుతున్నావు కదా!
నీ ప్రేమలో బంధింపబడ్డాను.
142
నా జీవితపు తెలియని చీకట్లలో
ఆ అనంతనక్షత్రాలలో ఒకటి
నన్ను నడిపిస్తుందని భావించనీ, ప్రభూ!
143
మగువా!
నా ప్రపంచాన్ని నీ సొగసరి
అంగుళులతో స్పృశించావు , అంతే
ప్రశాంతత సంగీతమై పల్లవించింది.
144
కాల శిధిలాల మధ్య ఒక విషాద స్వరం
గూడుకట్టుకొని ఉంది.
నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నానంటూ - అది
రాత్రివేళల పాడుతూంటుంది.
145
జ్వలించే అగ్ని తన తేజస్సుతో నన్ను హెచ్చరించి
నివురు మూసిన నిప్పునుండి నన్ను రక్షిస్తుంది.
146
ఆకాశం నిండా నా నక్షత్రాలే
పాపం, నా ఇంటిలోని చిరుదీపం
వెలిగింపబడనే లేదు.
147
మృతపదాల ధూళి నీ దేహంపై పరుచుకుంది.
నీ ఆత్మను మౌనంతో కడిగివేయి
148
జీవితంలోని ఖాళీలలోంచి విషాద
మృత్యు సంగీతం వినిపిస్తూంది.
149
ఈ ఉదయాన
లోకంతన కాంతి హృదయాన్ని తెరచింది.
ఓ! నా మనసా ప్రేమ నింపుకొని రా
దానిని ఆహ్వానించేందుకు.
150
ఆకులతో కూడి
నా ఆలోచనలు గలగల లాడుతున్నాయి.
సూర్యకాంతి స్పర్శకు నా హృదయం గానం చేస్తోంది.
కాల చీకట్లలోకీ, వినీల విశ్వంలోకీ
ఈ అనుభవాలతో తేలుతూ
సాగుతున్నందుకు నాజీవితం సంతసిస్తూంది.
151
మహాబలుని శక్తి
పిల్లతెమ్మెరలో ఉంది.
తుఫానులో కాదు.
152
ఒక స్వప్నంలో ఈ ప్రపంచమంతా
చెల్లాచెదురై బాధ పెడుతూ ఉండింది.
మెలుకవ వచ్చేసరికి అవన్నీ నీలో చేరాయి.
నాకెంతో తేలికగా ఉంది , ప్రభూ.
153
“నా బాధ్యతను ఎవరు తీసుకొంటారు?"
అడిగింది అస్తమిస్తున్న రవిబింబం.
“నాకు చేతనైన సాయం చేస్తాను ప్రభూ"
అంది మట్టి దీపం.
154
తుంచిన రేకలతో
పుష్ప సౌందర్యాన్ని
పునర్నించలేవు, మిత్రమా!
155
నిదురించే పక్షుల్ని ఇముడ్చుకునే కులాయంలా
నీ స్వరాన్ని నిశ్శబ్ధం మోస్తూంటుంది.
156
ఉత్తములు నిర్భయంగా
అర్భకులతో కలసి నడుస్తారు.
మధ్యస్థులే దూరంగా ఉంచుతారు.
157
రహస్యంగా పూలను పుష్పించే రాత్రి
మెచ్చుకోళ్లను పగలుకు వదిలేస్తుంది.
158
తనకోరల చిక్కిన వారు
అటునిటు గుంజుకొనుట
కృతఘ్నతగా భావించును-అధికారం.
159
మన పూర్ణత్వానికి సంతోషించినపుడే
మన ఫలాల వియోగాన్ని స్వాగతించగలం.
160
వానచినుకులు భూమిని ముద్దాడి
రహస్యంగా ఇలా అన్నాయి.
"మేము ఇంటిబెంగ పెట్టుకొన్న నీ పిల్లలం తల్లీ
స్వర్గం నుండి నీకొరకై తిరిగొచ్చేసాం"
161
మంచుబిందువుల్ని పట్టుకొంటునట్లు నటిస్తూ
ఈగల్ని చిక్కించుకుంటూంది సాలెగూడు.
162
మోహమా!
నీవు వేదనా దీపాన్ని చేబూని
వచ్చినపుడు నీ మోము చూసి నీవే
బ్రహ్మానందమని పోల్చుకొన్నాను.
163
'నీ కాంతులు ఒకనాటికి అంతమౌనని విజ్ఞులు అనెదరు" మిణుగురు అంది నక్షత్రాలతో.
నక్షత్రాలు ప్రత్యుత్తరమీయలేదు.
164
సాయం సంధ్య వేళలో
ఉదయరాగపు విహంగం
నా నిశ్శబ్ధపు గూటికి చేరును.
165
నా మదిలోని ఆలోచనలు
ఆకాశంలోపక్షుల గుంపులా కదుల్తూన్నాయి.
వాని రెక్కల చప్పుడు నాకు వినిపిస్తోంది.
166
తనకు నీరందించటానికి మాత్రమే
నది ఉందని అనుకోవటం
కాలువకు ఎంత ఇష్టమో!
167
ప్రపంచం తన వేదనతో
నా హృదయాన్ని ముద్దాడి
బదులుగా గీతాల్ని కోరింది.
168
ఏది నన్ను వేదనకు గురిచేస్తున్నది
బయటకు రావాలని ప్రయత్నిస్తున్న జీవాత్మా లేక
లోనికి రావటానికై , మది తడుతున్న లోకాత్మ యా?
169
ఆలోచన తన పదాల్ని తానే
నెమరువేసుకుంటూ ఎదుగును.
170
ఈ నిశ్శబ్ధ ఘడియలో
నా హృదయ ఖాళీ పాత్రను ముంచాను.
నీ ప్రేమతో అది నిండింది, ప్రభూ.
171
పని ఉండనీ, ఉండకపోనీ
"ఎదో ఒకటి చేద్దాం" అనవలసివస్తే
వెంటనే తుంటరితనం చిగురిస్తుంది.
172
తన అనామక పుష్పాన్ని నాదని చెప్పుకోవటానికి
పొద్దుతిరుగుడు మొక్క సిగ్గుపడింది.
ఉదయించిన రవి , ఆ చిరుసుమాన్ని చూసి నవ్వి,
"సౌఖ్యమా, నా ప్రియతమా" అన్నాడు.
173
విధిలా నన్ను ముందుకు తోస్తున్నదెవరు?
నా వీపున స్వారీ చేస్తున్న నేనే.
174
సుదూర కొండల మాటున
దాగున్న మేఘాలు
నదుల నీటి పాత్రికలను
నింపుతోఉన్నాయి.
175
నడుస్తూన్నపుడు నా బిందెలోని నీరు
కొద్దికొద్దిగా చిందిపోయాయి.
ఇంటికి చేరేసరికి కొంచెమే మిగిలినయ్.
176
బిందె లోని జలం తళుక్కు మంటూంది.
సముద్రపు నీరు గంభీరంగా ఉన్నది.
సిద్దాంతాలు తేట పదాలలో ఉంటాయి.
పరమ సత్యం గొప్ప నిశ్శబ్ధాన్ని ధరించును.
177
నీ దరహాసం నీ పొలాలలోని సుమాలు.
నీ మాటలు నీ పర్వతాల సరుగుడు చెట్ల గుసగుసలు
నీ హృదయం మాత్రం
మేమందరమూ ఎరిగిన లలన.
178
అల్ప వస్తువులను నా ఆత్మీయులకై
విడిచిపెడతాను.
శ్రేష్టమైనవి అందరి కోసము.
179
మగువా!
నీవు ఈ ప్రపంచపు హృదయాన్ని
నీ అశ్రువుల లోతులతో చుట్టుముట్టావు
భూమిని ఆవరించిన సాగరంలా.
180
నవ్వుతో నను
పలకరిస్తున్నది సూర్యకాంతి .
దాని పాపిష్టి సోదరి యైన వాన
నామదితో ఊసులాడుతోంది.
181
ఉదయ సుమం రేకలు రాల్చుకొంది.
సాయింత్రానికల్లా అది
స్వర్ణ స్మృతి ఫలమైంది.
182
తన పాదముద్రల జ్ఞాపకాలను
నిశ్శబ్ధంగా ఆలకించే రాత్రిపూట
రహదారిని నెను.
183
సాయింకాలపు ఆకాశమంటే నాకు
ఒక గవాక్షం
ఒక వెలిగించిన దీపం
ఒక నిరీక్షణ.
184
మంచి చేయటంలో తలమునకలైన వానికి
మంచిగా ఉండే తీరికుండదు.
185
వానలు నిండుకున్న
శరత్కాల మేఘాన్ని నేను
నా నిండుతనమంతా
పండిన వరిచేలల్లో ఉంది.
186
వాళ్లు అసహ్యించుకొన్నారు, చంపేసారు.
ప్రజలు వారిని పొగిడారు.
దేముడు సిగ్గుపడి
ఆ జ్ఞాపకాలని హడావిడిగా
పచ్చగడ్డి క్రింద కప్పెట్టేసాడు.
187
బండగా కనిపించే కాలి వేళ్లు
ఒకప్పటి కోమలమైన చేతివేళ్లే.
188
చీకటి వెలుగు వైపుకు
ప్రయాణిస్తుంది. కానీ
అంధత్వం మరణం వైపుకు.
189
ఈ ప్రపంచం కుట్రపన్ని తనస్థానాన్ని
కైవసం చేసుకోగలదని
పెంపుడు కుక్కకు అనుమానం.
190
ఓ నా హృదయమా!
నిశ్చలంగా ఉండు, ధూళి రేపకు.
ఈ ప్రపంచం నిన్ను చేరే
మార్గాన్ని గుర్తించనీ.
191
వేగం పుంజుకొంటున్న బాణంతో
"నీ స్వేఛ్ఛ నాదేనంది" ధనుస్సు.
192
మగువా! నీ నవ్వులో
జీవిత జలసూత్రపు సంగీతముంది.
193
తర్కంతో కూడిన మనసంటే
అన్ని వైపులా పదునున్న కత్తివంటిది.
దాన్నుపయోగించే చేయి
నిత్యం రక్తమోడుతూంటుంది.
194
తన గొప్ప నక్షత్రాలకంటే
మానవుని చిరుదీపం మెరుగ్గా
వెలగడం ఈశ్వరునికి ఎంతో ఇష్టం.
195
సౌందర్య సంగీతంచే మచ్చికచేయబడ్డ
మహోగ్ర అరణ్య తుఫాన్ల లోకమే ఈ ప్రపంచం.
196
"నా హృదయం నీ చుంబనపు స్వర్ణ బరిణె"
రవితో అంది సాయంసంధ్యా మేఘం
197
బంధించాలనుకుంటే సౌందర్యం వాడిపోవచ్చు.
స్వేచ్ఛనిచ్చిననాడు అదే నిన్ను వరించవచ్చు.
198
చీకట్లో వినిపించే
చిమ్మెట రొద, వానచినుకు చిటపటలు
నా గతించిన యవ్వన స్వప్నాల గలగలలు.
199
అన్ని నక్షత్రాల్నీ కోల్పోయిన ఉదయపు ఆకాశంతో
“నా మంచుబిందువు పడిపోయిందని" ఓ సుమం
ఏడుస్తూ చెప్పుకొంటూంది.
200
"ఇది నా పూవు, నా చావు" అంటూ ఏడ్చుచున్నది
జ్వాలలో పగిలి కాల్తున్న కట్టె.
Amazing!! చాలా మంచి పుస్తకం ఎన్నుకొన్నారుగా!! ప్రతీ చరణమూ బావుందండీ.. రవీంద్రుని సరళమైన శైలి మీ అనువాదంలో కూడా అలానే కొనసాగటం గొప్పదనం! మీకు మనఃపూర్వక అభినందనలు..
ReplyDeleteసాయింకాలపు ఆకాశమంటే నాకు
ReplyDeleteఒక గవాక్షం
ఒక వెలిగించిన దీపం
ఒక నిరీక్షణ.
---
వేగం పుంజుకొంటున్న బాణంతో
"నీ స్వేఛ్ఛ నాదేనంది" ధనుస్సు.
---
ప్రపంచం తన వేదనతో
నా హృదయాన్ని ముద్దాడి
బదులుగా గీతాల్ని కోరింది.
ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే... అద్భుతం అనిపించే అనువాదాలు ఎన్నో ఉన్నాయి!
ఇంతకుముందే మీతో అన్నట్టు ఇది చాలా గొప్ప ప్రయత్నం.
దీన్ని సమీక్షించాలంటే ఈ వ్యాఖ్య జాగా సరిపోదు. మరో సారి, మరో రూపంలో ఆ ప్రయత్నం చేస్తాను.
బాబా గారు, చక్కగా ఉన్నాయి. రవీంద్రుడి మీద మీకున్న అభిమానం అర్థమవుతూంది. ఇక్కడో లుక్కెయ్యండి. శ్రమనుకోకుండా..
ReplyDeleteరవీంద్ర కవీంద్రుని కవితలు చూసి, ఆవేశంతో చెప్పేశాను. తర్వాత గుర్తొచ్చిందిప్పుడు, మీరు పొద్దు అనువాదాలకు అప్పుడే స్పందించారని. ఇప్పుడు మీ వ్యాఖ్య చూసానక్కడ. చాలా సంతోషం. నెనర్లు.
ReplyDeleteనిజం చెప్పాలంటే....కొన్ని అర్థమైనాయి, కొన్ని కాలేదండి.
ReplyDeleteఅర్థం చేసుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తున్నాను......క్షమించండి.