క్షుద్ర క్రీడ

మూరెడు మట్టి గాజులకు

ఆమె చేతుల్ని తొడిగారు.

సోలడు పసుపుకు

ఆమె ముఖాన్ని అద్దారు.

సంజె బింబానికి

ఆమె నుదురును తగిలించారు.

బుట్టెడు పూలకు

ఆమె కురులను ముడి వేసారు.

ఇవేమీ పట్టని ఆమె

భోరు భోరున దుఖి:స్తోంది

భర్త శవంపై పడి.

**********

చాలారోజులక్రితం

రాత్రివేళల్లో రోడ్లు ఊడ్చే కార్మికులపై వ్రాసిన నిర్మాల్యం అనే కవిత ప్రేరణ గురించి అక్కడ చేసిన కామెంటు ఇది.....

ఈ కవిత వ్రాయటానికి ప్రేరణ, చాన్నాళ్ల క్రితం, సెకండ్ షో సినిమాచూసి వస్తుంటే, మా ఆఫీసు అటెండరు, రోడ్లు శుబ్రం చేస్తూ కనపడ్డాడు. బండి ఆపి వానితో మాట్లాడి,, కుటుంబ ఖర్చులకోసం, ఇలా పార్ట్ టైముగా చేస్తుంటాను అని తను చెప్పగా తెలుసుకొన్నాను.

ఆ అనుభవం మనసులో ముద్రించుకు పోగా, ఇంటికొచ్చి వ్రాసుకొన్న కవిత ఇది.

ఇక ప్రస్తుతానికి వస్తే

కొద్దిరోజుల క్రితం పైన చెప్పిన మా ఆఫీసు అటెండరు చనిపోయాడు. అక్కడ చూసిన ఒక దృశ్యం కలచివేసింది. భర్తపోయిన దుఖంలో ఉన్న స్త్రీని అలా (సుమంగళిలా) అలంకరించే ఆచారం ఎలా వచ్చిందో కానీ చూడటానికి చాలా అనాగరీకంగాను, inhuman గానూ అనిపించింది.

ఆ అనుభవం మనసులో ముద్రించుకు పోగా, ఇంటికొచ్చి వ్రాసుకొన్న కవిత ఇది.

ఇలా మీతో పంచుకొంటున్నాను.

ఈ విధంగా నా రెండు కవితలలో నిద్రిస్తున్న మిత్రుడు బి.శ్రీనివాసరావు ఆత్మకు శాంతి కలగాలని కోరుకొంటూ........

బొల్లోజు బాబా