నీకసలు స్వప్నించే అర్హత ఉందా.....

నా పెదవుల్ని

నీ పెదవుల మధ్యకు తీసుకొని

ఒక గాఢ చుంబనం

నా చేతులు నీ భుజాల్ని

గట్టిగా పట్టుకొన్నాయి.

మూసుకొన్న కనుల వెనుక......

రాత్రిరోడ్డుపై నల్లని ప్రయాణం

వానల్ని మింగిన వాగు గలగలలు

చల్లని గాలులతో శ్వాసిస్తోన్న తరువులు

బొట్లుబొట్లుగా అరుస్తోన్న నిద్రరాని పిట్ట

చలిగాలికి స్వరం పెంచిన కొలను కప్ప

మీదపడి మరణించిన సాయింత్రాన్ని

మోసుకు సాగే హృదయం.

విరిగిన కిరణాలతో ఉదయించింది

అదే సూరీడా లేక వేరే సూర్యుడా!

స్పర్శలోంచి సుఖం ప్రవహించినట్లుగా

దుఖఃస్వప్నం లోంచి  స్మృతులు

సీతాకోకచిలుకలై పైకెగురుతాయి.

“నీకసలు స్వప్నించే అర్హత ఉందా”

అనడిగావు కదూ!

నిన్నూ నన్నూ

ప్రేమలోనో క్షమలోనో

కలుపుతున్నవి ఈ స్వప్నాలే కదా!

నేను స్వప్నిస్తున్నాను కనుకనే

నువ్వొచ్చి వెళిపోతున్న విషయం

పదే పదే గుర్తుకొస్తోంది.

బొల్లోజు బాబా