కవి సంధ్య

తెల్లబడిన జుట్టు
బిగుతుకోల్పోయి
ముడుతలు పడిన చర్మము
అలసిన నేత్రాలతో
అతని రూపం

అద్దం అబద్దమాడుతోంది

అతనో
సాగర తీరాన
మెత్తని కవితావాక్యాలలాంటి
రంగురంగుల గవ్వల్ని ఏరుకొనే
విరామమెరుగని పిలగాడు
మబ్బు చెలమల్లో పడవల్ని వదిలే
స్వర్లోకపు బాలకుడు

ఆమె ఒంగుని బుగ్గలు నిమిరి
నుదుటిపై ముద్దు పెట్టింది
అందుకే కదా!

(గురువుగారు శిఖామణికి)

బొల్లోజు బాబా